We leven nog...

De grilhut, een extra hut waar Florian 's ochtends vaak begint.



jaja, we leven nog, hoewel het op mijn blog de laatste weken stil is geweest. In het vorige blog schreef ik over onze vakantie, maar die ligt ondertussen weer een paar weken achter ons.
We zijn allemaal ziek geweest de afgelopen weken, Sanne kwam ziek uit Nederland en moest een pencilinekuurtje om weer op te knappen, Florian heeft de griep gehad, WJ is 2 weekenden ziek geweest en ik heb vreselijke buikpijnaanvallen gehad. Ik heb een scan gekregen omdat ze bang waren dat het nierstenen waren, maar op de scan was niets te zien, nu gaan we verder kijken of het een allergische reactie kan zijn op noten die ik door de crusli gegeten had die week.

+

De grilhut van binnen

Florian heeft het ondertussen ontzettend naar z'n zin in de nieuwe boshut waar hij overdag is op de kinderopvang. Hij is bijna de hele dag buiten, speurtochten maken, voetballen, schommelen, spullen zoeken in het bos, timmeren, vuurtje maken om daarna eten te kunnen grillen, in de plassen spelen enz. enz. Hij wil vaak niet meer mee naar huis en op vrijdag vraagt hij weer of hij morgen weer naar de hut mag. Ook hebben ze op het terrein beneden een zogenaamde grilhut gebouwd waar ze vaak 's ochtends beginnen en bij miezerig weer steken ze een vuurtje aan in het midden van de hut en zitten ze er allemaal omheen om hun ontbijtje te grillen...zo gezellig.

Sanne geniet ook weer op school, op de meidenclub en op voetbal en sinds kort heeft ze om de 2 weken een wedstrijd in verschillende plaatsen, ze in een zaterdag in Oslo geweest en een keer in Tønsberg om daar tegen andere meiden van haar leeftijd te spelen. Komende maandag gaat ze voor 4 dagen op kamp. Elke leerling rond de leeftijd van 11 jaar gaat naar zo'n kamp die betaald wordt door de overheid. Ze gaan naar Kragerø, hier een uurtje vandaag. Ze gaan een dagje met de boot de zee op om te vissen, ze gaan een dagje naar het eiland Jomfruland en ze mogen een dagje "slenteren" in het centrum van Kragerø en zelf bekijken wat ze willen doen. Ze heeft er heel veel zin in.

We hebben net zoals in Nederland flink wat regendagen gehad en vooral de weekenden waren bar en boos, maar nu lijkt het hier ook wel zomer. We zijn heerlijk aan het genieten van de zon en de blauwe luchten de laatste dagen en morgen gaan we naar Siljan om daar een mooie wandeling in het bos te maken. Doordat Florian in de buitenhut zit overdag leert hij ook heel anders kijken naar de natuur en naar alles wat hij daar kan vinden, ben benieuwd wat we morgen allemaal weer mee naar huis nemen uit het bos.

Op 9 september was het alweer een jaar geleden dat mijn lieve vader is overleden. De tijd is voorbij gevlogen en voor mij is het nog steeds heel onwerkelijk dat hij echt niet meer leeft. Mijn familie in Nederland zijn het afgelopen jaar zo vaak geconfronteerd dat hij niet meer leeft dat ik het gevoel heb dat ze heel wat verder zijn in het verwerken van zijn dood en ik wil er nog vaak maar niet aan denken en kan het nog steeds niet goed geloven. Het kost gewoon wat meer tijd voor mij. Mijn moeder had geld overgemaakt zodat ik bloemen voor mijzelf kon kopen op die dag, zo lief en van WJ kreeg ik ook een mooie bos rozen. Ik mis hem gewoon nog verschrikkelijk, het was zo'n lieve man en ik had zo'n goede en speciale band met hem...in mijn gedachten is hij gewoon nog steeds bij me en dat is goed.

Soms wens je dat je even in NL kan zijn, afgelopen donderdag is het schoonzusje van mijn zus overleden op 27 jarige leeftijd, Sandra en ik ken haar zelf ook goed. Op zo'n moment zou ik graag even langs mijn zusje gaan om haar een dikke knuffel te geven, maar dat gaat natuurlijk niet. Gister is ze begraven en met mijn gedachten ben ik in NL geweest die dag, bij haar lieve familie en al haar vriendinnen die haar vreselijk zullen gaan missen.

Emigreren zit blijkbaar in de familie....mijn broer Willem is samen met zijn vriendin Marte vorige week ook geemigreerd naar het eiland Sint Maarten. In principe is hij aangenomen bij de overheid op Sint Maarten voor 3 jaar, maar ze hebben nu nog geen idee of het bij die 3 jaar blijft of dat ze daar misschien wel langer willen blijven wonen.

Ondertussen zijn WJ en ik hard aan het trainen, we hebben een abonnement op de sportschool in Langesund en trainen 3x per week. Ik doe vooral mee met leuke aerobic, spinning en aqua uurtjes terwijl WJ ploeterd op de toestellen. Ook hebben we onze voeding aangepast en eten we een beetje volgens het dokter Frank principe, weinig koolhydraten. Dit betekend dat ik elke dag een bak sla mee neem naar mijn werk, niet heel vervelend moet ik zeggen, maar het is wel even nadenken elke dag wat je meeneemt. Het geeft al resultaat dus dat stimuleerd wel om door te gaan en het sporten is ook wel heel erg lekker.

Dit keer een blog met bijna geen foto's, we zijn niet echt veel weggeweest doordat we allemaal ziek zijn geweest....Wij gaan genieten van ons weekend in de zon....tot blogs